Ամառը ամառ չէ, եթե դու չես գնացել ծով, լիճ կամ գետ, և անկասկած, բոլորիս էլ ծանոթ է այն հաճելի զգացողությունը, երբ ոտաբոբիկ լողափով քայլելիս մեր ոտքերի մատների արանքում զգում ենք լողափի ավազի հպումը: Եթե Ձեզ հետաքրքրել է, թե ինչպե՞ս է առաջանում այն ավազը, և ինչո՞ւ ենք մենք հաճույք զգում դրա հպումից, ապա Ձեզ անկասկած կհետաքրքրի այս գրառումը: 

Սկսեմ նրանից, որ լողափնյա ավազը իրենից ներկայացնում է ոչ այլ ինչ, քան հողմահարված ու էրոզիայից քայքայված քարերի, ինչպես նաև տարբեր խեցավոր կենդանիների մնացորդների խառնուրդ, որոնք մաղել ու մանրացրել է ջուրը: 

Ամեն լեռնային ապար չէ, որ դիմացկուն է, ուստի ժամանակի ընթացքում ավելի փխրուն ապարները վեր են ածվում ավազահատիկների, մինչդեռ ավելի կարծրները պահպանվում են: Երկրի ընդերքում առատորեն բաշխված այս ապարները երկրի մակերևույթի վրա դարերի ընթացքում գոյացնում են հենց այն ավազածածկը, որը մենք այդքան սիրում ենք ու առանց դրա չենք պատկերացնում և ոչ մի լավ լողափ:

Կախված տվյալ տեղանքին հատուկ լեռնային ապարներից` լողափների ավազն ունի տարբեր գույն, ձև ու փափկություն, ուստի կարելի է ասել, որ ամեն մի լողափ հանդիսանում է տվյալ տեղանքի յուրահատուկ արդյունքը, որը եզակի է՝ իր ավազի քիմիական բաղադրությամբ:

Ցանկացած լողափի ավազը նման է մատնահետքի, որովհետև այն բացառիկ է և հատուկ է միայն տվյալ լողափին, ինչը, ինչպես նշեցի, պայմանավորված է նրանով, որ ավազի խտությունը, ավազահատիկների խոշորությունն ու գույնը պայմանավորված են այդ տեղանքին հատուկ լեռնային ապարներով և ջրի ներգործության աստիճանով:

Օրինակ` ֆլորիդյան ափամերձ գոտու լողափերի ավազը սպիտակավուն է, որովհետև այդ տեղանքը հարուստ է որձաքարով և կրաքարով: Ավելի հարավում գտնվող Մայամիի լողափերի ավազը թեև ևս սպիտակ է, բայց արդեն այն պատճառով, որ այդ ավազը հարուստ է կալցիումի կարբոնատով և ծովային կենդանիների խեցեղենի մանր փշուրներով:

Բերմուդյան կղզիներն ունեն ոչ միայն սպիտակ, այլև վարդագույն ու կարմրավուն լողափեր: Նման գունավորման պատճառը միաբջիջ ծովային օրգանիզմներն են, որոնց Ֆորամինիֆերա են անվանում: 

Իսկ Հավայան կղզիները հայտնի են իրենց սև ավազով լողափերով, որը կղզիների հրաբխային ծագման հետևանք է: Այս դրախտային կղզիներում անգամ կանաչավուն լողափեր կան, ինչը պայմանավորված է տեղում առկա հանքային նյութերով:

Մեր օրերում ԱՄՆ-ի Արևելյան ափի և ծոցերի լողափերի մեծամասնությունը ունի 5000+ տարեկան ավազածածկ, իսկ նոր ավազը արդեն անհամեմատ ավելի քիչ քանակությամբ է հասնում մայրցամաքի խորքից դեպի առափնյա գոտի, որպեսզի նոր լողափեր գոյանան բնական ճանապարհով: Ճանապարհների, ջրապատնեշների, քաղաքների շինարարությունը դրա պատճառներից են հանդիսանում: Ափամերձ գոտու երկայնքով մեկ տեղ գտած ուրբանիզացումը արհեստական պատնեշ է դարձել ավազի «ճանապարհորդության» դեմ: 

Այս երևույթի մյուս հիմնական պատճառը համաշխարհային օվկիանոսի մակարդակի բարձրացումն է, որը վերջին 12000 տարիների ընթացքում բարձրանալով ջրով է լցրել բազմաթիվ գետահովիտներ և գոյացրել է բազմաթիվ ծովածոցեր, որոնք ևս խոչընդոտում են, որպեսզի գետերով դեպի ափամերձ գոտի հասնող ավազը բաշխվի տեղանքում:

Լողափների համար վտանգ են ներկայացնում հատկապես տրոպիկական փոթորիկները, որոնց ժամանակ լողափերի ավազը ծածկվում է տարբեր տիպի աղբով ու տիղմով, կամ էլ ծովի ալիքները դրանք իրենց հետ են քշում դեպի ծովի խորքը: