Slaq.am-ը շարունակում է նամակներ ստանալ իր ընթերցողներից: Այս անգամ իր կյանքի պատմությունն է մեզ ներկայացրել Նունեն:

Տարիներ առաջ այս օրը ես սպանեցի իմ երեխային. ծննդաբերելուց անմիջապես հետո նրան նետեցի գետն ու... հիմա արդեն մտածում եմ ինքս նետվել այնտեղ: Շուրջ մեկ տարի ինձ հետապնդում էր ինձանից 20 տարով մեծ մի տղամարդ: Նա ինձ փողոցում էր հանդիպել, հենց այդ օրվանից օր ու արև չէր տալիս: Ապրում եմ մորս հետ, հայրս մեզ վաղուց է լքել ու հեռացել տանից: Քաղաքում մենք ոչ ոք չունենք, քանի որ հորս հետ բաժանումից հետո մայրս որոշել էր, որ նոր կյանք պետք է սկսենք ու Արթիկից տեղափոխվենք Երևան: Մորս ոչինչ չէի ասում, չէի ցանկանում, որ նա անհանգստանա: Այդ տականքը գալիս էր իմ աշխատավայր, ինձ նվերներ էր ուղարկում, իսկ ես միայն արհամարհում էի նրան: Մի օր նա ինձ տեսավ երիտասարդ մի տղայի հետ, իսկ դրա հաջորդ օրը, չեմ էլ հիշում՝ ինչպես, հայտվեցի մի խուլ վայրում՝ նրա կողքին, որտեղ էլ ինձ բռնաբարեց: Ոստիկանություն չդիմեցի, ոչ ոքի չասեցի իմ հետ տեղի ունեցած մասին՝ անգամ մորս: Մեկ ամիս անց իմացա, որ երեխայի եմ սպասում: Ամիսներն անցնում էին, իսկ ես չէի կարողանում վճռորոշ որոշում կայացնել, չգիտեի՝ ինչ անել: Երբ որոշեցի, որ երեխան չպետք է լույս աշխաևհ գա, բժիշկները թույլ չտվեցին նրանից ազատվել: Զգում էի, որ եթե երեխային լույս աշխարհ բերեմ, նրան ատելու եմ, չեմ կարողանալու սիրել, քանի որ հիշելու եմ նրա հորը, ով քայքայեց իմ կյանքը: Մորս խաբելով՝ ասացի, որ գործուղման եմ, իսկ աշխատավայրից ազատման դիմում գրեցի: Հղիության չորրորդ ամսում տուն վարձեցի հեռավոր մի գյուղում ու այնտեղ ապրեցի մինչև երեխայիս ծնունդը: Նրա ծնունդից հետո սառնասրտորեն, ասես մի կենդանու, վերցրի ու տարա գետը՝ այնտեղ նրան դեն նետելով: Մինչև հիմա նրա ճիչն իմ ականջում է… ուզում եմ մեռնել: